kovaibereans

2 தீமோத்தேயு 1:9 அவர் நம்முடைய கிரியைகளின்படி நம்மை இரட்சிக்காமல், தம்முடைய தீர்மானத்தின்படியும், ஆதிகாலமுதல் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் நமக்கு அருளப்பட்ட கிருபையின்படியும், நம்மை இரட்சித்து, பரிசுத்த அழைப்பினாலே அழைத்தார். 

என்ற வசனத்துக்கு முதலில் விளகக்மளித்தால் நலம். 

இதில் நம்மை என்பது யாரை? 

தம்முடைய தீர்மானம் என்ன தீர்மானம்? 

அதென்ன பரிசுத்த அழைப்பு?

இவ்வுலகில் பிறந்த அனைவரும் ஒருநாள் மரித்தேயாக வேண்டும் (அதாவது தங்கள் ஜீவனை இழந்தேயாக வேண்டும்) என்பது நாம் அறிந்ததே. ஆகிலும் அந்த ஜீவனை நாம் அத்தனை எளிதில் இழக்க முன்வருவதில்லை.

நம் சொத்து ஆஸ்தி அத்தனையையும் இழந்தாவது நம் ஜீவனைக் காக்கவேண்டும் என்பதுதான் பொதுவாக நம்மனைவரின் எண்ணமாக உள்ளது.

நம் ஜீவன்மேல் இத்தனை ஆசை வைத்துள்ள நாம், கிறிஸ்துவினிமித்தம் நம் ஜீவனை இழக்க வேண்டிய நிலை வந்தால், எதை நாம் தெரிந்துகொள்வோம்?

கிறிஸ்துவை விட்டுக்கொடுத்துவிட்டு, நம் ஜீவனைக் காத்துக் கொள்வதையா? அல்லது நம் ஜீவனை இழக்கக்கொடுத்துவிட்டு, கிறிஸ்துவை விட்டுக்கொடாதிருப்பதையா?

ஒருவேளை கிறிஸ்துவை விட்டுக்கொடுத்துவிட்டு நம் ஜீவனைக் காத்துக்கொண்டால் அதன் விளைவு என்னாகும்? அல்லது கிறிஸ்துவினிமித்தம் நம் ஜீவனை இழந்தால் அதன் விளைவு என்னாகும்?

இக்கேள்விகளுக்கான பதிலைத்தான் லூக்கா 9:24-ல் இயேசு கூறுகிறார்.

கிறிஸ்துவை விட்டுக்கொடுத்துவிட்டு நம் ஜீவனைக் காத்துக்கொண்டால் அதன் விளைவாக நம் ஜீவனை இழந்து போவோம் என்றும், கிறிஸ்துவினிமித்தம் நம் ஜீவனை இழந்தால் அதன் விளைவாக நம் ஜீவனைக் காத்துக்கொள்வோம் என்றும் இயேசு கூறுகிறார்.

நம் ஜீவனைக் காத்துக்கொண்டால் அதை இழந்துபோவோம், நம் ஜீவனை இழந்துபோனால் அதைக் காத்துக்கொள்வோம் எனும் இயேசுவின் இக்கூற்று நமக்கு சற்று குழப்பமாகத் தோன்றலாம்.

தன் ஜீவனைக் காத்துக் கொண்டவன் அதை எப்படி இழக்கமுடியும்? தன் ஜீவனை இழந்துபோனவன் அதை எப்படிக் காத்துக்கொள்ள முடியும்? இக்கேள்விகளுக்கான பதிலை நாம் சரியாகப் புரிந்துகொண்டால் நம் குழப்பம் நீங்கிவிடும்.

இவ்வுலகில் பிறந்த நாம் அனைவரும் ஒரு நாள் நம் ஜீவனை இழந்தேயாக வேண்டும் என்பது நிச்சயம்; ஜீவனை இழந்த நாம் அனைவரும், 1 கொரி. 15:22-ன்படி உயிர்த்தெழுந்து மீண்டும் ஜீவனைப் பெறுவோம் என்பதும் நிச்சயம்.

இப்படியாக உயிர்த்தெழுந்த நாம் மறுபடியும் ஜீவனை இழந்தும்போகலாம், அல்லது இழக்காமல் அதைக் காத்துக்கொள்ளவும் செய்யலாம். இவ்விரு காரியங்களுக்கான நிபந்தனைகளைத்தான் லூக்கா 9:24-ல் இயேசு கூறுகிறார்.

இவ்வுலகில் தன் ஜீவனைக் காத்துக்கொள்ள விரும்பி, கிறிஸ்துவைப் புறக்கணித்தவன், உயிர்த்தெழுதலுக்குப் பின் தன் ஜீவனை இழந்துபோவான்; மாறாக, கிறிஸ்துவினிமித்தம் இவ்வுலகில் தன் ஜீவனை இழக்க முன்வருபவன், உயிர்த்தெழுதலுக்குப் பின் தன் ஜீவனைக் காத்துக் கொள்வான்.

இதிலிருந்து நாம் அறிவதென்ன? 1 கொரி. 15:22-ன்படி நாம் உயிர்த்தெழுந்தபின் நம் ஜீவனை இழப்பதும் காத்துக்கொள்வதும் (அதாவது இரட்சித்துக்கொள்வதும்) நம் கிரியையைச் சார்ந்ததாயுள்ளது. அதாவது நம் ஜீவனுக்காக கிறிஸ்துவைப் புறக்கணித்தல் அல்லது கிறிஸ்துவினிமித்தம் ஜீவனை இழக்க முன்வருதல் எனும் கிரியையைச் சார்ந்ததாயுள்ளது.

1 கொரி. 15:22-ன்படி நாம் உயிர்த்தெழுவதென்பது நம் ஜீவனைக் காப்பதன் (அதாவது நாம் இரட்சிக்கப்படுவதன்) முதல் பகுதியாகும். இந்த இரட்சிப்புக்கும் நம் கிரியைகளுக்கும் சற்றும் சம்பந்தமில்லை; மாறாக, இந்த இரட்சிப்பு முழுக்க முழுக்க தேவகிருபையை மட்டுமே சார்ந்ததாகும். இதைத்தான் 2 தீமோ. 1:9-ம் வசனம் கூறுகிறது.

இவ்வுலகில் நாம் என்னதான் நீதிமான்களாக நடந்தாலும், அல்லது பலி/காணிக்கை கொடுத்தாலும், அல்லது நற்கிரியைகளைச் செய்தாலும் அதினிமித்தம் நாம் உயிர்த்தெழுவதென்பது நிச்சயமாக சாத்தியமில்லை. எனவே நம் கிரியைகளால் நாம் நம்மை இரட்சித்துக்கொள்வோம் என எண்ணி நம் கிரியைகளை மேன்மைபாராட்ட இயலாது.

இயேசுகிறிஸ்துவின் ஈடுபலியால் நமக்குக் கிடைத்த இரட்சிப்பினால்தான் 1 கொரி. 15:22-ன்படி நாம் அனைவரும் உயிர்த்தெழக்கூடிய பாக்கியத்தைப் பெறுகிறோம். இதைத்தான் 2 தீமோ. 1:9 கூறுகிறது.

1 கொரி. 15:22-ன்படி உயிர்த்தெழுந்த நாம் அதன் பின்னர் நம் ஜீவனை இழப்பதும் இரட்சிப்பதும் நம் கிரியையைச் சார்ந்ததாயுள்ளது. நம் கிரியையைச் சார்ந்து நாம் பெறுகிற இந்த இரட்சிப்புதான் நம் இரட்சிப்பின் 2-ம் பகுதியாகும்.

நம் இரட்சிப்பின் முதல் பகுதி (தேவகிருபையைச் சார்ந்தது) மற்றும் 2-ம் பகுதி (நம் கிரியையைச் சார்ந்தது) எனும் இவ்விரு பகுதிகளும் நிறைவேறினால்தான் நம் இரட்சிப்பு முழுமை பெறும். எனவேதான் நம் கிரியைகளினால் நாம் நீதிமான்களாவதில்லை எனக் கூறுகிற அதே வேதாகமம் நம் கிரியைகளை வலியுறுத்தியும் போதிக்கிறது.

இதை அறியாமல் நம் இரட்சிப்படைவதற்கு தேவகிருபை மட்டும் போதும், கிரியைகள் தேவையில்லை என நம்மில் சிலர் கூறிவருகிறோம்.

இப்போது மீண்டும் 2 தீமோ. 1:9-ஐப் படிப்போம்.

2 தீமோத்தேயு 1:9 அவர் நம்முடைய கிரியைகளின்படி நம்மை இரட்சிக்காமல், தம்முடைய தீர்மானத்தின்படியும், ஆதிகாலமுதல் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் நமக்கு அருளப்பட்ட கிருபையின்படியும், நம்மை இரட்சித்து, பரிசுத்த அழைப்பினாலே அழைத்தார்.

1 கொரி. 15:22-ன்படி நாம் உயிர்த்தெழுவதென்பது நம் கிரியைகளால் ஆவதில்லை; எனவே தான் “நம்முடைய கிரியைகளின்படி நம்மை இரட்சிக்காமல்” என பவுல் கூறுகிறார்.

இவ்விதமாக நம்மை இரட்சிக்கவேண்டும் என்பது தேவனின் ஆதித் தீர்மானம். எப்போது ஆதாம் பாவம் செய்து நம் மரணத்திற்குக் காரணமானானோ அப்போதே அந்த மரணத்திலிருந்து நம்மை இரட்சிக்க தேவன் தீர்மானித்தார். அதை நிறைவேற்றவே கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் நமக்கு கிருபை அருளினார்; எனவேதான் “ஆதிகாலமுதல் கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் நமக்கு அருளப்பட்ட கிருபையின்படி” என பவுல் கூறுகிறார்.

இவ்விதமாய் கிருபையால் இரட்சிக்கப்பட்ட நாம் அந்தக் கிருபையையே சொல்லிக்கொண்டிராமல், நாம் பரிசுத்தமாக நடக்கவேண்டுமென்றும் தேவன் அழைத்துள்ளார்; எனவேதான் “பரிசுத்த அழைப்பினாலே அழைத்தார்” என பவுல் கூறுகிறார்.

தேவனின் பரிசுத்த அழைப்பை நாம் புறக்கணித்தால், “தேவகிருபையால் பெற்ற ஜீவனை” நாம் இழக்க நேரிடும். இதைத்தான் லூக்கா 9:24-ல் இயேசு கூறுகிறார்.

மனிதன் சுயசித்தத்தினால் மட்டுமே கிரியை செய்ய முடியும் என்றால் முன்குறிக்கப்பட்டவர்கள், தெரிந்துகொள்ளப்பட்டவர்கள் என்றெல்லாம் பதங்கள் வருகிறதே இவைகளுக்கு என்ன விளக்கம்?

முன்குறிக்கப்பட்டவர்கள் தங்களுடைய 'கிரியை'களினாலோ அல்லது கிரியைகள் செய்யாததாலோ வாய்ப்பை நழுவவிட ஏதுவுண்டா?

அல்லது முன்குறிக்கப்பட்டவர்கள் அனைவருமே கட்டாயம் அந்தத் தகுதியை அடைவார்களா?

தேவன் எதற்காக சிலரை மாத்திரம் 'முன்குறிக்க' வேண்டும்?

இதற்கும் உங்களுடைய 'கிரியை'யினால் இரண்டாம் மரணத்திலிருந்து இரட்சிப்பு என்கிற வாதத்துக்கு நேரடி தொடர்பிருப்பதால் இக் கேள்விகளை உதாசீனப்படுத்தவேண்டாம் என்று சகோ.அன்பு அவர்களை கேட்டுக்கொள்கிறேன். 

"நீர்" என்ற பதம் கெட்ட வார்த்தை இல்லை. இயேசு பிதாவையே நீர் என்றுதான் விளித்திருக்கிறார்.

//"நீர்" என்ற பதம் கெட்ட வார்த்தை இல்லை. இயேசு பிதாவையே நீர் என்றுதான் விளித்திருக்கிறார்.//

என்மீது எந்த வெறுப்பும் இல்லாமல் சாதாரணமாகத்தான் என்னை “நீர்” என விளித்ததாக உங்கள் மனம் ஒத்துக்கொண்டால் போதும். மற்றபடி, “நீர்” எனும் பதம் மோசமான பதம் இல்லை என்பதை நான் அறிவேன்.