" அன்பு தீங்கு நினையாது . " ( 1 கொரி. 13:5 )
தேவனுடைய கட்டளைகளை அசட்டை செய்து தீங்கு செய்ய தங்கள் மனதில் நினைப்பார்களானால் அது அவர்களுக்கே தீமையாக விளையும் என்பதை உணர வேண்டும். மற்ற காரியங்களில் அவர்கள் எவ்வள்வு உத்தமர்களாக நடந்தாலும் போதாது. பிறர் பேரில் தீங்கு நினைப்பதும், கசப்பான வார்த்தைகளைப் பேசுவதும் தேவனின் பரிசுத்தாவிக்கும், அன்பின் ஆவிக்கும் எதிரான ஓர் போர். இவைகளில் ஒன்று மற்றொன்றை மேற்கொள்ளுமாதலால், தீமையானதை நினைக்கும் ஆவி புதிய சிருஷ்டிகளிடையே அப்புறப்படுத்தப்பட வேண்டும். இல்லையேல் புதிய சிருஷ்டியின் ஜீவியம் கறைப்பட்டதாக இருக்கும். புதிய சிருஷ்டியானது இதை மேற்கொள்ளுமேயானால் தன் ஜீவியத்தில் த்ற்போது ஏற்படக்கூடிய பல கஷ்டங்களில் வெற்றி காண முடியும். அன்பு நியாயப்பிரமாணத்தின் நிறைவேறுதலாக இருக்கிறது. ( 1 கொரி. 13: 1 - 7, ரோ.13:10 )
