இக்கால துணிகர ஊழியர்கள், தேவசெய்தி அளிப்பவர் என்று விளம்பரம் செய்து கொண்டு தங்கள் சொந்தத்திலிருந்து எடுத்து விடுகின்றனர். துணிகர பாவம் என்பதற்கு உதாரணம் இதுதான். தேவசெய்தி கொடுக்க இவர்கள் யார்? பழைய ஏற்பாட்டின் காலத்தில் தீர்க்கர்கள் மூலமாக தேவன் செய்தி கொடுத்ததென்னவோ உண்மைதான், ஆனால் என்றைக்கு புதிய ஏற்பாடு எழுதிமுடிக்கப்பட்டதோ அதிலிருந்து தேவன் எழுதப்பட்ட வசனங்கள் மூலமாகவே 'பேசுகிறார்'. நாம் புரிந்துகொண்ட காரியங்களை பரஸ்பரம் பகிர்ந்து கொள்வது வேறு, தேவன் என்னோடு 'பேசி' அதை உங்களுக்கு சொல்லச் சொன்னார் என்று 'தேவசெய்தி' அளிப்பது வேறு.
ஆகவேதான் அப்.பவுல் பெரோயா பட்டினத்தில் பேசியபோது அப்பட்டினத்தார் மனோவாஞ்சையாய் ஏற்றுக்கொண்டதோடு மட்டுமல்லாமல் 'காரியங்கள்' இன்னவிதமாக இருக்கிறதா என்று வேதத்தை தினந்தோறும் ஆராய்ந்து பார்த்தார்கள். வேதத்தை ஆராய்ந்தறிவது எத்துனை முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததென்று உணர்ந்து நாமும் ஆராய்வோமா?
இயேசு கிறிஸ்து கடைசியாக தன் அப்போஸ்தலனான யோவான் மூலமாக வெளிப்படுத்திய விசேஷம் கொடுத்த பிறகு, "இதோ சீக்கிரம் வருகிறேன்" என்று முடித்து கொண்டார். மேலும், இந்த தீர்க்கதரிசனங்களை "கேட்கிற" ஒருவனும் இதனுடன் எதையும் சேர்த்துக்கொள்ள கூடாது என்று எச்சரித்து இருந்தும், இன்றைய ஊழியர்கள் (அல்லது அப்படி நினைத்துக்கொண்டிருப்பவர்கள்) துனிகரம் கொண்டவர்கள் தான்!! எத்துனை பேரிடம் தான் இயேசு கிறிஸ்து பேசுவார். இனி பேசுவது அவரது வசனம் மாத்திரமே என்று ஏன் கிறிஸ்தவர்கள் புரிந்துக்கொள்வதில்லை.
இங்கே கிறிஸ்து, அங்கே கிறிஸ்து என்று யாராவது சொன்னாலும் நம்பாதீர்கள் என்று தானே நம் எஜமானன் விட்டு சென்ற செய்தி, இருந்தாலும் நான் காரில் போகும் போது என்னிடம் வந்து பேசினார், நான் ரயிலேறி போகும் போது அவரும் வந்தார், நான் வீட்டில் இருக்கும் போது வந்தார் என்று தங்களுக்கு என்று கூட்டம் சேர்க்கும் இக்கால பவுல்களுக்கும், பேதுருக்களுக்கும், யோவான்களுக்கும் பஞ்சமே இல்லை போல்!!
